Takk

Snart er han framme; han ror og ror. Alltid snart framme, men alltid like langt ifrå. Det er ei gåte for han - men målet er innan rekkjevidd og han veit at det er det han må tenkja på.

Innimellom er det nokon som spør han kvar han skal,

og då stussar han og slepper årene. Då ligg hovudet i hendene hans i lange tider, og det einaste han fyller dagane med, er å sjå ut i lufta. I mellomtida gjer årene slik årer gjer når det ikkje er nokon som vaktar på dei; dei flyt av garde. Og det må jo årer få gjera, vel.

Medan han lurar på kva for eit svar som er bra nok til spørsmålet, legg han merke til at han har vorte åleine att, og han skrik, for liksom på denne måten å finna nokon som kan gje han årene. Han treng hjelp, det er krise, det er bråhast; årene mine er borte!

Det kjem båtlause folk, sommar som vinter, og rekkjer årene imot han. Somme er som skuggar; andre går mest på vatnet. Det er ikkje utruleg ein gong, for han veit at dei kjem. I varmt vatn og i kaldt vatn.

Symjetaka deira er langsame om vinteren. Dei ber mat og varm drikke på hovuda.

Til slutt får han alltid årene attende. Og så ror han vidare. Symjetaka blir borte i kjølvatnet; den korte pusten til mennesket bak han er nok snart på veg til lands att no. Augo hans glitrar og tankane hans kvernar berre om ein einaste ting: Det er ikkje langt att. Han må ro.

:)

Eg er rastlaus. Det er tid for ei kjærleikshistorie. Om postkvinna og den stakkars professoren i lingvistikk.

trommekvervel...


Mannen reiste seg frå sofaen og styrta mot vindauget, kast om kast. Ho hadde gått forbi, det var han heilt sikker på, sjølv om det ikkje var noko teikn til henne der ute. Eigentleg kunne han vel slett ikkje vita kvar ho var. Og det som verre var; ho kom ikkje til å koma attende til han.

Han hadde starta dagen med eit stort glas mjølk. Orka ikkje tenkja på frukost, berre nippa til glaset som om det var søt vin og dei var to der i stova. Mjølkesmaken breidde seg frå dentes til alveoli; den kvite, milde væska kjærteikna palatum og kviskra stilt til velum med det same ho rann forbi, og ho forsvann vidare ned eterøyret. Hjelpes. Sjølvsagt ville ho ikkje koma attende til han. Og kanskje var det like greitt. Kva kunne ein som han seia til ei som henne? "Vesla, når du blottar dentes; når labium dannar kurver som går oppover, då senkar velum seg hjå meg og alle dei nasale lydane eg ikkje trudde fantest, slepp ut i ein einaste lang regressiv luftstraum". Han ville trenga tolk. Og det hadde han ikkje råd til. Han sukka.

Kunne dei ikkje berre leva eit liv i togne? Det var jo stort sett det dei hadde gjort heile tida. For det meste var det han som såg henne, og ikkje omvendt, og dei gongane dei vart konfronterte, var det ikkje store kommunikasjonen.

"Kan du signera her?"
"Jah... Det er nok bøkene mine, eg har lånt dei frå eit bibliotek i Sydney."
"Å ja."
"Ja, den teknologien i dag - det er ikkje grenser for kva ein kan gjera. Eg sender bøkene attende når eg har lest dei, og kan til og med utvida lånetida - på internett."
"Å ja. Ha det bra."
"Takk i like måte."

Jau då, han vart visst litt meir flørtete kvar gong. Det var kanskje det som hadde skremt henne.

Han kunne leva med denne mangelen på konversasjon. Og han hadde ikkje høgare tankar om seg sjølv at det han klarte, det måtte andre òg klara. Alle andre. Difor ville ho nok klara å leva med han. Neste gong skulle han spørja henne om nettopp det; om ho ikkje var einig.

Etter frukosten hadde han teikna henne. Punktum, punktum, komma, strek. Professorens vakreste lek. Så hadde han sleika på eit frimerke og plassert det på munnen hennar. You may kiss the bride, sa han til seg sjølv, og lo; hø hø hø... Biletet hang over kjøkenbordet no; han hadde hengt det opp med post-it-lappar og ein teiknestift. Ho elska han, akkurat når ho hang slik og strålte.

Men ho kom ikkje til å koma attende. Så han raste mot vindauget når han meinte han høyrde henne; når dei tunge støvlettane hennar trakka forbi i vinterslapset, eller når dei postraude sandalane bar ei kvitrande sommarpostkvinne av garde.

Han gjekk ikkje på lesesalen lenger, så han lånte heller ikkje bøker frå framande land. Det gjekk månad etter månad, og tankane på å gjera ende på all plage tok til å freista han. Likevel visste han betre enn å gje etter for sine eigne freistnadar. Han hadde trass alt korkje tru på seg sjølv eller freistnadane sine.

Han var knust, og hadde vore slik så lenge at han hadde gløymt kva det var som gjorde det slik. For det meste sat han i det største mørkret han kunne få til å laga; ein fristad under to tepper som var spente opp mellom kjøkenstolane. Han åt inkjes meir enn det absolutt naudsynte, og
tok til å kviskra i staden for å prata.

Ein slik dag vart det for mykje for han. Etter all denne tida med berre kviskring tok han sats, og djupt frå lungene kom ein lyd som ikkje kunne vera anna enn eit hulk.

Han vart overraska sjølv, og spratt fram frå gøymestaden sin. Han hadde ytra ein stemt lyd, kanskje til og med - jau, vent litt; det var ein nasal! I same augneblenken bestemte han seg for å vera med i eit kor. Kva skulle han elles gjera enn å bruka livet sitt på stemte og ustemte, nasale og orale, midtre, bakre, framre språklydar i fantastisk sameining?

Postkvinna gjekk forbi vindauget i same augneblenken. Det var lenge sidan ho hadde vore innom hjå lingvistikkprofessoren, tykte ho. Veldig lenge. Ho sukka, og snudde seg vekk. Posttralla var tung i dag.

Men akkurat då hadde ikkje professoren tid til å sjå ut vindauget. Han sat på Internett og tinga bøker. Det var ulik leveringstid på dei, men dei ville koma i laupet av fjorten dagar, alle saman. Til fleire ulike tider, altså. Det var notebøker.

Og professoren kom knapt til å ha tid til å skriva under på fylgjesetelen dersom han skulle koma gjennom alt før koret starta opp att.

Utanfor går det ei dame med konsentrasjonen festa til mobiltelefonen; ho skriv melding til ei veninne og skriv at ho skal koma så fort ho kan, men når ho har pakka telefonen vekk, står ho heilt i ro lenge. Ho græt ikkje, men dersom ein fylgjer med lenge nok, kjem det til synes ei dirring i den nedste leppa hennar.

Så tek ho seg i det, og står heilt i ro att.

Ein augneblenk seinare er ho på veg vidare. Heilt borte ved vindauget kan ein sjå korleis den eine foten blir plassert framom den andre, og så den andre framom den fyrste, om att og om att, og kvar sene og kvar muskel dreg og dreg -

forelsking!

spreier seg utan at ein klarar å styra ho - har du prøvd, kanskje?
seier du høgre, seier ho venstre, set du deg ned, dreg ho deg opp, og du er ei dokke, visste du ikkje det? ho dreg munnvikane dine oppover til det gjer vondt og om det skulle gjera aldri så vondt, så merkar ein det ikkje eigentleg i rusa tilstand.