Takk

Snart er han framme; han ror og ror. Alltid snart framme, men alltid like langt ifrå. Det er ei gåte for han - men målet er innan rekkjevidd og han veit at det er det han må tenkja på.

Innimellom er det nokon som spør han kvar han skal,

og då stussar han og slepper årene. Då ligg hovudet i hendene hans i lange tider, og det einaste han fyller dagane med, er å sjå ut i lufta. I mellomtida gjer årene slik årer gjer når det ikkje er nokon som vaktar på dei; dei flyt av garde. Og det må jo årer få gjera, vel.

Medan han lurar på kva for eit svar som er bra nok til spørsmålet, legg han merke til at han har vorte åleine att, og han skrik, for liksom på denne måten å finna nokon som kan gje han årene. Han treng hjelp, det er krise, det er bråhast; årene mine er borte!

Det kjem båtlause folk, sommar som vinter, og rekkjer årene imot han. Somme er som skuggar; andre går mest på vatnet. Det er ikkje utruleg ein gong, for han veit at dei kjem. I varmt vatn og i kaldt vatn.

Symjetaka deira er langsame om vinteren. Dei ber mat og varm drikke på hovuda.

Til slutt får han alltid årene attende. Og så ror han vidare. Symjetaka blir borte i kjølvatnet; den korte pusten til mennesket bak han er nok snart på veg til lands att no. Augo hans glitrar og tankane hans kvernar berre om ein einaste ting: Det er ikkje langt att. Han må ro.