Til ein moreld

Det var tidleg, og ute var det kaldt, så ho kjende fargen strøyma til kjakane. Ho var vaken allereie etter tre skritt ute i blesten, på veg til busstoppet. Det hadde ikkje vore noko å seia på svevnen den natta, så ho brydde seg ikkje med vinden; i det heile var det lite og inkjes å klaga på – korkje regna eller snødde det, og langs gatene var det strøydd med salt, så ho snubla ikkje og kom ikkje til å gjera det heller. Jau, støvlettane kunne oppført seg betre, men dei var då ikkje nye lenger, og det visste ho jo. Glidelåsen på dei gleid ned kvar gong ho drog han opp, og anten kunne ho gå og venta på å trakka skeivt, eller så kunne ho bøya seg ned og dra han opp kvar gong det vart bruk for det. Nei, i det heile var utsiktene til ein god arbeidsdag betre enn han hadde vore på lenge, sjølv om det var fire dagar til helg og det kom til å verta overtid. Mykje overtid.

Akkurat no kjende ho seg heil.

Det var fleire vegar ein kunne ta til busstoppet. Ho gjekk med lange, raske skritt mot trappa, der ein skoda utover heile byen, men ombestemte seg om lag midtvegs. Var der noko grunn til at ho skulle skunda seg? Slett ikkje. Bussen kom ikkje før om tjue minutt, og for ein gongs skuld svarte dette garantert til god nok tid. Ho snudde, og såg opp mot kyrkjespiret der på toppen. Det ruva mot ein svart himmel. Byljoset hadde gjort himmelen stjernelaus, og det var kyrkja som var det sterkaste ljoset. Skulle ho tolka det nokon veg? Ho flirte av seg sjølv. Det kunne i så høve anten vera til fordel eller til ulempe for kyrkja; Tok kyrkja ljoset frå himmelen, eller var ljoset frå kyrkja snarare noko positivt? Det var eigentleg det same for henne. Ho forsikra seg om at trappa ikkje var glatt, og så gjekk ho, litt meir varsamt enn til vanleg, men beina var likevel langt frå skjelvande. Nede ved butikken svinga ho allereie mot høgre, og heldt fram til ljoskrysset. Så fylgde ho hjørnet på venstre side, og var inne i bussgata.

På busstoppet vart ho ståande og venta ei stund, slik ho hadde planlagd. Kiosken ved sida av henne var open, og ut av han seiv lukta av pølser og smågodt. Heldigvis hadde ho ete før ho gjekk – nok til å stå imot alle slags lovnadar om velsmak i munnhola.

Det var mange som skulle med bussen; dei fleste var ungdommar; dei kunne vera tre-fire år yngre enn henne, og skulle nok på skule. Sjølv om dei sikkert hadde busskort, flokka dei seg kring framdøra. Då ho kom inn, var det menneske i mest alle seta; det einaste dobbeltsetet der det ikkje sat nokon var på andre rad, så ho skunda seg å løysa billett. Ho kjende bussjåføren, utveksla helsingar, gløymde å seia godt nytt år, ho hadde ikkje sett han sidan før jul, og gjekk for å setja seg.

Ho såg han allereie då ho lyfta blikket frå lommeboka. Han sat på tredje rada; han hadde briller, mørkt hår og var gullbrun i huda. Ho kasta eit kjapt blikk på han og såg vekk. No var bussturen øydelagd; ho kom til å tenkja på han heile vegen – kor han hadde augo, kor snill og god han såg ut, han som var botnlaust nydeleg, og den sprø tanken på at det ho hadde mest lyst til, var å flytta seg og setja seg ved sida av han –

Ho torde ikkje gå forbi han, slik ho visste at ho eigentleg skulle ha gjort, men sette seg på det setet ho hadde sett seg ut, det einaste ledige. No var ho fanga.

Det vart slik ho hadde førestelt seg, om ikkje verre. Ho kunne ikkje hugsa at ho hadde tord å festa augo på ein gut i spegelen før – eller noko som i kva for ein grad som helst måtte minna om ein spegel, men no sat ho her og stirde, stirde og stirde i glaset som reflekterte det som var bak – stirde på den vakraste guten ho kunne førestelt seg. Og ho tenkte at no, no stirer han attende. For slik såg det ut, når ho berre ynskte seg det nok.

Og ho vart kvalm av bussturen, for ho såg ikkje eigentleg fram, berre i spegelbiletet i glasruta, og då ho trekte i snora for å stogga bussen, slo ho augo ned for liksom å samla tinga sine, som ikkje hadde vore anna enn ihopsamla heile vegen. Med det same bussen stogga, reiv ho seg opp frå setet og gjekk med faste, harde skritt ut framdøra. Slik sleppte ho å treffa blikket – det ho hadde blitt blenda av ein slik tidleg morgon. No skulle ho ikkje sjå han att. Nokosinne. Ho var ute. Og det var nok det beste for henne, for er det noko ein kan bli galen av, så er det slike vakre gutar som ein ikkje kjenner –

”Orsak?”, spurde ei djup røyst. Ho snudde seg, men det var til ein annan, og ikkje til henne, at orsakinga var meint. Det var guten på andre seterada som hadde tala.

Ho svimla. Han, som ho hadde bestemt seg for å aldri sjå på att, hadde gått av på det same busstoppet som henne, og han var på veg ned den same bakken. Han skal ikkje dit eg skal, han skal ikkje dit eg skal, bestemte ho seg for, og ho repeterte det for seg sjølv. Det var ikkje noko grunn til at han skulle på same arbeid som henne, her ikring var jo anna å ta seg til; her var jo minst eit par butikkar til, og anna, òg, må vita. Dessutan var det viktig; han måtte ikkje vera på veg til same arbeidsstaden som henne, for då kom heile dagen til å gå med til å titta, leita med augo, stira, glo. Det var ikkje sømeleg, og dessutan hadde ho tusen andre ting på jobben som var viktigare å få gjort enn å bli forført av ein framand gut.

”Veit du kor hagesenteret er?”

I neste augneblenk hadde ho, heilt automatisk, angrande i same augneblenken, snudd seg og smilt. Magen hennar husa dyr på flukt, verka det som, det hoppa og fauk der inne, og dei kræsja i navlen hennar; og medan ein del av henne fordømte heile situasjonen, var det ein stadig veksande del av henne som hadde lyst å bøya seg fram, og, ja... kyssa han...? Før den unge hadde fått noko svar, hadde ho teke til mæle; ”Eg kan visa deg”, sa ho; ”Eg skal opp på jobb dit sjølv”. Og ho lurte på om dei frostraude rosene i kinna hennar var synlege i halvmørkret, og om ho kledde dei.