Han hadde ru hender, som om han hadde arbeidd hardt og lenge. Ho forstod ikkje dette, same kor mykje ho tenkte på det, for i tankane hennar hadde han vore svak og liten. Fingrane hennar tappa mjukt mot handflata hans; skjelvande, likevel -

"Slik skal du trykka mot tangentane. Då kjem tonane akkurat slik du vil ha dei."

Det var musikk i alt han var.

Men det kunne ho jo ikkje seia til han.